Wojskowe Mistrzostwa Świata 2013

„Każdy ma swoje priorytety” … śpiewał Magik. Nie inaczej jest w sporcie. Każdy profesjonalista układa swój plan uwzględniając w nim swoje priorytety/główne cele. W tym roku miałem takie dwa. Pierwszym był oczywiście dobry start na WOCu, ale kontuzja wlecząca się za mną, uniemożliwiła mi start w eliminacjach. Nie pozostało nic innego jak skupienie się na wyleczeniu i próba koncentracji nad kolejnym priorytetem tego sezonu, jakim był świetny występ na Wojskowych Mistrzostwach Świata (CISM).

W tym roku CISM rozgrywany był w Szwecji, w okolicy Eksjo. Tereny z jakimi przyszło nam się zmierzyć to dwie całkiem różne odmiany. Jeden z nich, na którym zaplanowano dystans średni to teren dość łatwy, a przede wszystkim bardzo szybki. Swoje przygotowania do tego startu rozpoczęliśmy już we wrześniu zeszłego roku i już wtedy wiedzieliśmy, że każdy, nawet najmniejszy błąd na tym dystansie będzie kosztował bardzo dużo. Drugi rodzaj terenu to odmiana dużo bardziej „szwedzka”. Pod nogą było ciężko, do tego spore przewyższenia, bagna i tereny półotwarte. Mimo to, również w tym terenie dało się biegać całkiem szybko.

Kilka dni po zjeździe ze Szwajcarii, na 10 dni przed startem, zaplanowane mieliśmy krótkie konsultacje w zbliżonym terenie. Uważam to za świetny pomysł! 4dni, 3 starty, teren ten sam, ekipa do pościgania i czas, który dawał możliwość odpoczynku przed głównym startem. Niestety, tym razem nie wszystko poszło jak powinno. Za organizację naszych startów wzięli się Szwedzi, którzy dali ciała. Przede wszystkim na klasyku, gdzie teren nie odpowiadał temu, co miało nas czekać na mistrzostwach i trasy, które były mocno „przełajowe”.

Moje bieganie właściwie dopiero od tego wyjazdu się zaczęło. Wcześniej przez tydzień wykonywałem po 2 treningi biegowe (2/3km truchtu) + jeden rowerowy dziennie. Wydolnościowo było całkiem ok, ale za to jak można się spodziewać, szybkości nie miałem żadnej.

Pierwszy test odbył się na trasie 5,7km w terenie pod middla. Mimo długiej rozłąki z mapą, czytanie jej nie sprawiało mi większych problemów. Chociaż nie jestem zadowolony z przebiegów na 6, 10 i 13pkt. Całość biegałem 33’35’’, a do najlepszego tego dnia Kowalka straciłem prawie 4’. Dużo?

Kolejnego dnia zgodnie z rozkładem mistrzostw, ścigaliśmy się na dystansie klasycznym. Niestety tak jak pisałem ani trasa, ani teren nie nadawał się do tego treningu. Trasę 10,5km pokonałem w 61’ i przegrałem 5’ z Rinem. Te dwa starty jasno pokazały mi gdzie w tym momencie się znajduję. Technicznie było znośnie, chociaż często brakowało pewności. Natomiast biegowo, zwłaszcza szybkościowo odstawałem dość znacznie.

Ostatni bieg postanowiłem potraktować mocno treningowo. W tym momencie nie byłem w stanie 3 dni z rzędu ścigać się w lesie. Chciałem skupić się na technice, a dzięki terenowi, który zdecydowanie był najtrudniejszy z tego wyjazdu, miałem co robić nawet przy niższych prędkościach.

Po powrocie do domu odpoczywałem i ścigałem się na mapie na przemian. Widziałem, że powolutku forma idzie do przodu, jednak czasu jest trochę za mało.

Jadąc na CISM wiedziałem, że nie jestem przygotowany tak jakbym tego chciał. Ze względu na specyfikację terenów i przewagę wydolności nad szybkością, zdecydowanie nastawiałem się na klasyk. Nie znaczyło to oczywiście odpuszczania czegokolwiek.
Middle w moim wykonaniu byłby satysfakcjonujący, gdyby nie jeden moment (10pkt), w którym tracąc koncentrację straciłem ponad minutę. Czas 30’26’’ ze stratą 5’43’’ dawał mi dopiero 43 miejsce.

Wreszcie, 29 sierpnia stanąłem przed jednym ze swoich priorytetów na ten rok. Koncentracja i szczęście pozwoliły mi zanotować bardzo udany bieg, który zakończyłem na 18 pozycji. Zarówno czas 66’52’’ jak i strata do pierwszego 4’49’’ mocno mnie satysfakcjonowały.

Ostatni start na CISMie to standardowo sztafety. Po dobrym biegu na klasyku, trenerzy zdecydowali się puścić mnie na 2 zmianie w pierwszej sztafecie. Teren ten sam, który był na klasyku. Dodatkowo dzień przerwy dał mi możliwość regeneracji, więc wszystko powinno być ok. Niestety tego dnia kompletnie sobie nie poradziłem. Jeden moment zawahania rzutował na cały mój bieg. Podczas biegu na 1pkt, zdecydowałem się zmienić swój wariant, próbując skleić grupę przede mną. Efektem tego był gorszy wariant, brak kontaktu z kimkolwiek i utrata koncentracji. Dopiero na przebiegu widokowym potrafiłem się opanować i dokończyć bieg bez błędów. Dzięki dobrym biegom Rina i Kowalka skończyliśmy na 10 miejscu.

Jak za każdym razem, po mistrzostwach, do głowy nasuwa się bardzo dużo wniosków. Na pewno każdy z nich trzeba przemyśleć i zrobić wszystko, żeby jak najlepiej wykorzystać je w przyszłości. Broni nie składam!